แนวคิดในการออกแบบ

คาเฟ่แห่งนี้ มีที่มาจากการที่เราอยากทำงานทดลองอะไรบ้างอย่าง ก็เลยเริ่มจากการที่ศึกษาพื้นที่ว่าตรงบริเวณนี้มีอะไรน่าสนใจให้เราได้หยิบจับนำมาใช้ได้บ้าง และเราก็ได้เจอเรื่องเล็ก ๆ ที่ว่าตำแหน่งนี้ ในสมัยก่อน เป็นพื้นที่ตีดาบ ส่งต่อในการทำสงคราม ทางเราจึงสนใจว่าถ้าเรานำวัสดุเหล็กมาพัฒนาทำอะไรบางอย่าง ให้มีเรื่องราวและทำให้พื้นที่แห่งนี้น่าจดจำได้ พอเราได้นำเอาวัสดุนี้มาคิด ทำให้เราได้อยากทดลองเรื่องของ “เวลา” ขึ้นมา เพราะเหล็กเป็นวัสดุที่มีผลกับเวลา ที่จะทำให้เกิดสนิดและเกิดการกัดกร่อนและได้นำมาใส่ลงไปในขั้นตอน การวางโซนนิ่งของเรา การจัดวางให้เข้ากับพื้นหน้างานที่มีต้นไม้อยู่กลางพื้นที่และมีพื้นที่จากถนนถึงต้นไม้ค่อนข้างไกลละมีพื้นที่ต่างระดับกันพอสมควร

ฟอร์มของอาคาร

ฟอร์มของอาคาร เป็นอุโมงค์ ที่ผมอยากให้ผู้คนปิดการรับรู้ว่าพื้นที่ตรงนั้นมีความต่างละดับ และปิดมุมมองที่ทำให้รู้ว่าปลายทางนั้นมีแม่น้ำอยู่ จึงดึกความสนใจไปยังต้นไม้กลางพื้นที่ที่มีขนาดใหญ่ละบังมุมมองของแม่น้ำไว้ได้ อุโมงค์ทำหน้าที่ดึงระยะทางให้ดูใกล้ โดยการดึงความสนใจเข้ากับ concept เรื่องเวลาของเราเข้าไป ทั้งวัสดุ และ ช่องแสงที่เรานำเรื่องเวลาเข้ามาทดลอง

คอนเซปคือ “เวลา”

โปรเจคนี้เราอยากให้ “เวลา” เจาะช่องให้เรา แต่เนื่องจากมันคงใช้เวลานานเกินไป ที่จะให้สนิมที่เกิดนั้นเจาะช่องให้เรา เราอยากให้มันค่อยเกิดและปรับเปลี่ยนสีของเหล็กไปเรื่อย ๆ จนกระทั้งกัดกร่อนเกิดช่องแสงเล็ก ๆ น้อยๆ ขึ้นเอง แต่อาจจะใช้เวลามากไป เราจึงออกแบบช่องแสงของเวลาขึ้นมา จากการทดลองจากมุมองศาของพระอาทิตย์ ทำให้เกิดแสงและเงาที่เป็นเส้นสาย เรานำมาดูและลองให้เวลานั้น ๆ ของแสงตั้งฉากกับพื้นผนังของเราและลองเจาะช่องตามเวลาตั้งแต่ 8 โมง – 5 โมงเย็น เป็นช่องเวลาละ 1 ชั่วโมง จนถึงปลายอุโมงค์

บรรยากาศริมน้ำ

เมื่อเราลงมาถึงใจกลางของตำแหน่งที่เราจัดวางไว้ให้ ทุกคนจะได้สัมผัสถึงธรรมชาติที่มีอยู่ตรงนั้นทั้งต้นไม้ยัก พื้นที่ริมแม่น้ำ แสงแดด และลมอ่อนๆที่พัดมาทั้งปี และเราได้ทำการออกแบบพื้นที่ตรงนี้ ให้เข้าถึงธรรมชาติต่อเนืองจากอุโมงค์ จึงนำน้ำที่แม่น้ำมาเพื่อให้อารมณ์ความรู้สึกไม่หนีห่างจากสีของแม่น้ำจริง ๆ เพราะสีของน้ำจะมีการเปลี่ยนไปตามฤดูกาล ทั้งใส ทั้งขุ่น ทั้งแดง และการนำน้ำเข้ามาทำให้เกิดการสะท้อนของผิวน้ำ ทำให้เราสร้างพื้นที่แห่งการสลับด้าน “มิติของเวลา” จากพื้นที่ระเบียงชั้น2 ที่ยื่นออกมา เป็นจุดศูนย์กลางของพื้นที่ ที่เราอยากให้คนที่มาได้เห็นต้นไม้และเข้าไปสัมผัสมัน รวมถึงรูปภาพมุมคนที่ไปยืนตรงนั้น จะได้รูปที่สะท้อนลงมาในเวลาเดียวกันอีกด้วย

พอทุกคนได้สัมผัสถึงทุกอย่างที่เราว่า ตัวร้านเป็นอันดับสุดท้ายเราพยายามเอาตัวร้านหลบมุมที่สุด เพื่อให้ไม่บดบังพื้นที่ของธรรมชาติที่เราพูดไว้ข้างต้น และได้เลือกการให้ ฟอร์มที่ไหลมากจากแม่น้ำและสร้างเส้นสายในการปิดล้อม ส่วนตัวอาคารเราอยากนำความเป็นไทยเล็ก ๆ เราพูดถึงอคารที่มีตกท้องช้างหรือหย่อนท้องสำเภาและสร้างแนวโค้งของหลังคาเล็ก ๆ จากงานหลังคา ผมแค่อยากให้สะท้อนมุมมองเล็ก ๆ ถึงความอ่อนช้อยและการได้เอาประวัติศาสตร์มาใช้และได้ทดลองทำอะไรใหม่ ๆ ในแนวทางของเราเอง